„თუჯის ღერები” – მირიან რჩეულიშვილი

ჩემი უბანი 90-იანების მერე არ შეცვლილა.

როგორიც იყო, ზუსტად ისეთივე დარჩა. იგივე ორმოები, იგივე ბოძები, ბევრი ბრძოლის შედეგად – იგივე ხეებიც. ხანდახან კორპუსს რომ მივუახლოვდები ხოლმე, უეცრად მახსენდება ხუთი წლის რომ ვიყავი და აქ პირველად შემოვდგი ფეხი. დიდი ქვები და მათზე გადებული სკამიც კი უცვლელია. გარაჟებიც მეტროს მგზავრების უხერხულობით იყვნენ ერთმანეთზე აყუდებული და მიწოლილი.
მესამეზე ცხოვრობდა ერთი კაცი, სრულიად მარტო. ხუთი წლისამ, პირველად რომ შემოვიხედე ამ უბანში, სწორედ მას გავუყარე თვალი თვალში. ისიც მიყურებდა, მეც ვუყურებდი. უსახელო მაისურით იდგა აივანზე და სიგარეტს ეწეოდა. თხელი თუჯის საფერფლე ედო მოაჯირზე. ხელში ფილტრიანი სიგარეტი ეჭირა, რაც მაშინ დიდი ფუფუნების ნიშანი იყო. ფილტრიანი სიგარეტი ხელს ისე უხდებოდა, როგორც ძვირფასი საათი მაჯას.
რაღაცით მივხვდი, რომ საბჭოთა დროს მაღალი თანამდებობა ეჭირა. უბნის მასშტაბით ნამდვილად სახელოვანი კაცი იქნებოდა ერთ დროს. თავისი წარსული სტატუსიდან ახლა მხოლოდ ფილტრიანი სიგარეტი და ლამაზი, თხელი თუჯის საფერფლე შემორჩენოდა.
მთელი ცხოვრების მანძილზე არასოდეს ხმა არ გაგვიცია ერთმანეთისთვის. აი, გამარჯობით ვიცნობო – მაგასაც ვერ ვიტყოდი. მარტო ერთხელ, ასე ათი წლის რომ ვიყავი, მე და ჩემ კლასელს დაგვიძახა, ამოდით ერთი წამითო. ცოტა გაგვიკვირდა, მაგრამ მივხვდით რაღაც უნდა დაევალებინა. ბავშვები მაშინ უფასო მუშა ხელი და ამანათების დამრიგებლები ვიყავით.

ავედით. შავი სახლი ჰქონდა, შავად გამურული კედლები. ორპირის სუნი იდგა, ციოდა შიგნით. ძველი ავეჯი ისე შავად იყო ოთახებში ჩაძირული, რომ ბინა ცარიელი გეგონებოდა.

გურგენა ძიამ ძველი, გაძენძილი საფულე ფრჩხილებით გამოფხიკა და ყვითელი ორმოცდაათეთრიანები მოგვცა. მაღაზიაში ჩადით და მაწონი ამომიტანეთო.

ავუტანეთ.
სრულად წაიკითხავთ აქ: თუჯის ღერები